Ζωγραφίζοντας τη ζωή μου

Μια ωραία ημέρα είπα να ζωγραφίσω τη ζωή μου.. Κι απέμεινα να κοιτάζω μια λευκή κόλλα χαρτί.. Κι έπειτα σκέφτηκα ότι το λευκό αντικατοπτρίζει την ελπίδα, την αθωότητα, έτσι όπως ακριβώς γεννιόμαστε... Μετά ξεκίνησα να βάφω ένα μέρος της γαλάζιο και ένα άλλο ροζ... Σαν την ζωή και τα όνειρα που κάναμε παιδιά...

Μπήκαν και πινελιές κόκκινου, σαν τον θυμό, το πάθος, τον πόθο, τον πόνο. Δεν τις ζωγράφισα. Απλά τις άφησα να στάξουν από το πινέλο μου μονάχα. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πραγματική ζωή... Αναπάντεχα γεγονότα που κανείς δεν σε έχει προετοιμάσει γι’ αυτά, για το πώς θα νιώσεις, για το πόσο θα σε σημαδέψουν.

Βούτηξα γερά το πινέλο στο μαύρο και ζωγράφισα με μανία. Για όλα αυτά που με τράβηξαν βαθιά μέσα στο σκοτάδι, για κάθε σκέψη μου με έδεσε.. με βάλτωσε.. μου ρούφηξε το φως... Για κάθε άγρυπνη νύχτα που την έσπρωχνα με κόπο να ξημερώσει...

Έπειτα πρόσθεσα και λίγο χρυσαφί. Σαν τα όνειρα που κάναμε παιδιά. Τόσο λαμπερά και τόσο φωτεινά που θαρρούσαμε πως μπορούμε να φωτίσουμε τον κόσμο.

 

Σκέφτηκα τι θα γίνει αν βουτήξω το πινέλο μου σε όλα τα χρώματα και ζωγραφίσω. Μα βγήκε γκρι... Σαν το μεταίχμιο που στεκόμαστε κάποια στιγμή, ηθελημένα ή όχι, και καλούμαστε να αποφασίσουμε ποιο δρόμο να πάρουμε, ελπίζοντας να διαλέξουμε τον σωστό.

Απομακρύνθηκα και κοίταξα την ζωγραφιά μου με τα μάτια ενός ξένου.

Και είδα πως είχα ζωγραφίσει μια γαλάζια λίμνη και πίσω της ένα βουνό την στιγμή που ξημέρωνε. Το χρυσό της ανατολής μπλεκόταν με το γαλάζιο της νύχτας και η λίμνη έπαιρνε αποχρώσεις ροζ που κατέληγαν σε βαθύ γκρίζο. Μπροστά της απλωνόταν ένα λιβάδι σπαρμένο κατακόκκινες παπαρούνες.

Κι εγώ στεκόμουν πάνω του, με το ένα πόδι μισοβυθισμένο στο νερό της, με τον ήλιο να φωτίζει σιγά-σιγά το πρόσωπό μου, αποκαλύπτοντας πόντο-πόντο τα χαρακτηριστικά που έκρυβε η νύχτα.

Και τότε κατάλαβα πως όλα τα χρώματα είμαι εγώ...

"Τυχαίες" Συναντήσεις

Πως τα φέρνει μερικές φορές η πουτάνα η ζωή και γνωρίζεις ανθρώπους, ίσως μέσα από φαινομενικά άσχετες στιγμές, στιγμές που απλά δεν το περιμένεις ή απλά που δεν δίνεις την δέουσα σημασία και τελικά αυτοί οι άνθρωποι..απλά είναι αυτοί που σε σημαδεύουν για μια ζωή.

Το μεγάλο ερώτημα που με βασανίζει είναι, πως "τυχαίνουν" αυτές οι καταστάσεις; Δηλαδή είναι από κάτι σχεδιασμένες ότι θα γίνουν; Και πως γνωρίζει αυτό το κάτι ότι το άτομο αυτό είναι ένας που χρειάζομαι να γνωρίσω;Και που ξέρει ότι η συνάντηση αυτή θα κάνει περισσότερο καλό στην δεδομένη χρονική στιγμή παρά κακό;

Επειδή εγώ δεν θέλω να πιστεύω ότι είμαι μοιρολάτρης και ούτε πιστεύω στην τύχη, θα προτιμούσα καλύτερα τον όρο "ότι κάτι έρχεται σε μια δεδομένη στιγμή για κάποιον λόγο". Το θέμα είναι ότι εκεί μπαίνει το κριτήριο "επιλογές". Εαν για κάποιο χι ψι λόγο δεν κάνουμε την σωστή επιλογή τι γίνεται; Υπάρχει τρόπος να διορθωθεί η κατάσταση;Να παρουσιαστεί ξανά η ευκαιρία;

Το μεγάλο ερώτημα είναι πως είναι δυνατόν μέσα από την φαινομενικά "τυχαία" αυτή συνάντηση να γνωρίσει κανείς έναν άνθρωπο που τον επηρεάζει όσο κανείς άλλος ή άπλα ότι είναι το άλλο του μισό; Και πως είναι δυνατόν να βρει κανείς το άλλο του μισό μέσα από τρισεκατομμύρια γυναίκες; Βάση στατιστικής το άλλο μου μισό είναι κάπου στην Κίνα.

Πέρα από την πλάκα τέτοιες σκέψεις με επισκέπτονται κι έμενα, κάθε φορά που χωρίζω μέχρι να ερωτευτώ ξανά. Αυτό σημαίνει πως τα αισθήματα μου ήταν ψεύτικα; Τι κρίμα δεν το ήξερα αυτό όταν ξόδευα τις νύχτες με το να πνίγω τον πόνο μου στα δάκρυα, το πότο, το τσιγάρο και τα τραγούδια ο ηλίθιος.

Στην αρχή μου φαινόταν, πως είναι αδύνατον να βρω κάποια καλύτερη από την κοπέλα που ήμουν μαζί. Τώρα ξέρω πως πότε δεν βρίσκεις ποτέ (σχεδόν) καλύτερη, απλά διαφορετική. Κι αφού αισθάνομαι ακόμα ερωτευμένος και μετά τον χωρισμό; Ε και; Πότε δεν θα πάψεις να αισθάνεσαι ξεχωριστά για πρόσωπα που μοιράστηκες ξεχωριστές στιγμές και συναισθήματα. Όλοι μου οι έρωτες είναι ακόμα στην καρδιά μου. Πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Η καρδιά δεν είναι "έβγα εσύ, έμπα εσύ". Αν είναι έτσι τότε όλα θα ήταν ψεύτικα ή εύκολα. Παρ'ολα αυτά όταν είσαι με κάποιον, είσαι γιατί αυτό σημαίνει περισσότερο για εσένα εκείνη τη στιγμή. Και θα είσαι για όσο καιρό συνεχίζει αυτό. Αν δεν είναι έτσι, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα..περίπλοκα..

Λυπάμαι εάν μια τέτοια προσέγγιση του φαινόμενου του έρωτα δεν είναι ρομαντική, άλλα κατά την γνώμη μου υπάρχουν πολλά άλλα ρομαντικά στον έρωτα για να ασχολούμαστε με ανόητες θεωρίες του ευφάνταστου μυαλού μας. Άλλωστε κάθε αρχή δεν είναι παρά επακόλουθο κάποιου τέλους..και πραγματικό τέλος δεν υπάρχει όσο το βιβλίο των συμβάντων μένει ανοιχτό....

Καλωσόρισμα

Υπάρχουν στιγμές...φαινομενικά άσχετες, που ένας άνθρωπος άπλα ξυπνάει με την διάθεση να κάνει κάτι .. να δημιουργήσει κάτι ...να γράψει κάτι...
Υπάρχει άραγε ιδιαίτερος λόγος ή απλά το κάνει για να τον διαβάσουν οι άλλοι;
Και εάν δεν του αρέσει να τον διαβάζουν οι άλλοι..γιατί να γράφει σε ένα ιστιολόγιo;
Μερικές φορές .. πράγματα που έχεις και θέλεις να μοιράζεσαι με άλλους ξεπερνούν την προσωπική και εγωιστική ματαιοδοξία που μπορεί να διακατέχουν έναν άνθρωπο και να έχουν πιο βαθιές ρίζες και να πηγάζουν από τα βάθη της ψυχικής πνευματικότητας ενός ανθρώπου...
Το πως και το γιατί..συχνά είναι μεγάλα και αναπάντητα ερωτήματα ...έως ότου κάποιος φτάσει στο απόλυτο σημείο που όλα θα του αποκαλυφθούν...πράγμα που προϋποθέτει..τόλμη..περιέργεια..οξυδέρκεια..αναζήτηση σε μερη (ακόμα και γνωστά και καθημερινά ίσως για πολλούς ανθρώπους) άλλα ταυτόχρονα και τόσο μοναδικά στον καθένα μας .. ανάλογα το πως βλέπει και βιώνει ο καθένας το οτιδήποτε μέσα από τα δικά του μάτια...μια ατελείωτη μοναχική ονειροπόλα αναζήτηση...που διέρχεται συνεχεια απο αμέτρητα σταυροδρόμια που οι στάσεις σε αυτά τα σταυροδρόμια και με τους ανθρώπους που βρίσκουμε σε αυτές μπορεί να είναι στιγμιαίες..μπορεί για κάποιο διάστημα..άλλα πάντα αφήνουμε πίσω μας τα πάντα και τους πάντες και συνεχίζουμε γιατί ο καλός ταξιδιώτης δεν είναι αυτός που δεν ξέρει από που ξεκίνησε..αλλά αυτός που δεν γνωρίζει που πηγαίνει και απολαμβάνει την κάθε στιγμή της διαδρομής ..γιατί η ζωή δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μικρές καθημερινές μοναδικές εμπειρίες...

Οτιδήποτε και να βρείτε εδώ  κατά καιρούς, δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μικρά κομμάτια της ψυχικής διαθέσεις μου που είναι βασισμένα ή επηρεασμένα από ανθρώπους...καταστάσεις..εμπειρίες...

Η τιμή τους είναι άπλα να διαβαστούν...γιατί μόνο αυτό έχει άξια...οτιδήποτε μπορεί να αντιγραφή...να ανατυπωθεί...γιατί οι ιδέες κατοχυρώνονται μόνο ελεύθερα..